با دلی خون،میگذارم روی پاهایم سرت را           تا بگیرم در بغل این لحظه‌های آخرت را

گرچه نیزه جوشنت را بُرده از جانت غنیمت           در عوض اما به من، پس داده جسم پرت پرت را

تا تو بودی من به فکر خیمه گاه خود نبودم           بعد تو دست که بسپارم علی جان خواهرت را

جان بابا از زمین برخیز، آخر من چگونه؟           در عبای خود بریزم پاره‌های پیکرت را

زخم پهلویت به یاد مادرم انداخت من را           آه مادر! می‌فرستم سوی تو پیغمبرت را